Toen regisseur Hugo Martin onthulde dat het leidende principe voor Doom: The Dark Ages "Stand and Fight" was tijdens de ontwikkelaar van Xbox die eerder dit jaar direct was, was mijn interesse onmiddellijk gewekt. Deze benadering staat sterk in contrast met Doom Eternal , een spel gedefinieerd door zijn snelle, constant bewegende gevechten. Toch introduceerde Doom Eternal één vijand die deze nieuwe mantra herhaalde: de Marauder. Deze vijand, misschien wel de meest gedebatteerde in de DOOM -serie, wordt door velen veracht, maar aanbeden door mij. Het besef dat DOOM: de gevecht van de donkere eeuwen hangt af van het reageren op felgroene lichten - dezelfde keu die van cruciaal belang is voor het verslaan van de Marauder - heeft mijn enthousiasme voor het spel geëist.
Wees gerust, de donkere eeuwen beperkt je niet tot een frustrerend duel zoals de Marauder van Eternal . Hoewel het de Agaddon Hunter bevat, is een formidabele vijand afgeschermd door kogelvrij pantser en in staat tot dodelijke combo -aanvallen, de essentie van de uitdagende ontmoetingen van Eternal is geweven in de stof van elke vijand in de donkere eeuwen . Het gevechtssysteem van de game is zorgvuldig opnieuw ontworpen, waardoor elk gevecht de strategische essentie van een Marauder -ontmoeting vastlegt zonder hetzelfde niveau van frustratie.
De Marauder valt op in dammer eeuwig voor dwingende spelers om hun typische gevechtsstrategie te verschuiven. In tegenstelling tot het gebruikelijke hectische tempo waar spelers rond arena's schieten, hordes beheren met snelheid en precisie, eist de Marauder onverdeelde aandacht, vaak in één-op-één scenario's. Wanneer het verschijnt temidden van grotere gevechten, is de beste aanpak om zijn aanvallen, duidelijke omliggende vijanden te ontwijken en vervolgens direct aan te gaan.
De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
Dit betekent niet stilstaan; Het gaat erom het slagveld te beheersen door strategische positionering. Te dichtbij komen, resulteert in een dodelijke shotgun -explosie, terwijl te ver blijven, nodigt een spervuur van projectielen uit. Het belangrijkste moment om toe te slaan is tijdens de bijlzwaai van de Marauder, aangegeven door zijn ogen die felgroen flitsen. Dit korte venster is wanneer hij kwetsbaar is en je schot moet precies zijn.
DOOM: De donkere eeuwen maakt ook gebruik van het felgroene licht als een cruciaal gevechtselement. In een eerbetoon aan de originele ondergang ontketenen demonen volleys van projectielen, waaronder groene raketten die kunnen worden gepareerd met behulp van het nieuwe schild van de Doom Slayer, die ze terugsturen naar de aanvaller. Aanvankelijk een verdedigende manoeuvre, evolueert het parry naar een krachtig offensief hulpmiddel zodra je het rune-systeem van het schild ontgrendelt, zodat je vijanden kunt verdoven of een automatisch gericht kanon kunt activeren.
Navigeren door de slagvelden van de donkere eeuwen houdt in dat u zich bezighoudt met gerichte één-VS-één schermutselingen tegen verschillende formidabele demonen. Hoewel overleving niet alleen afhankelijk is van deze groene lichten, verbetert het beheersen van het parry -systeem uw gevechtsvogelijkheid aanzienlijk. Positionering en timing worden cruciaal als je manoeuvreert om groene projectielen te onderscheppen, net zoals het ontwijken van de bijls van de Marauder.
Een veel voorkomende kritiek op de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal , waardoor spelers gedwongen werden hun geleerde strategieën te verlaten. Ik koester deze verstoring echter; Het is alsof je overstapt van ballet naar breakdancing in een spel dat al first-person shooter-conventies tartte. Doom Eternal daagde spelers uit om resource management, wapenkeuzes en betrokkenheidstactieken te heroverwegen, en de Marauder duwde dit nog verder. Hoewel ik deze uitdaging waardeer, begrijp ik de frustraties die het voor anderen heeft veroorzaakt.
Hoewel de Agaddon Hunter de Marauder in de donkere eeuwen weerspiegelt, bevat elke demon elementen van de meest ontmoedigende tegenstander van Eternal . | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
DOOM: The Dark Ages behandelt dit probleem door verschillende "dansen" te integreren in de gevechtschoreografie. Elk belangrijk vijandelijke type heeft zijn unieke groene projectiel- of melee -aanval, die verschillende strategieën vereist. De Mancubus vuurt bijvoorbeeld energie "hekken" af met groene "pijlers" die u moet doorlopen naar Parry, terwijl de vaginaire volleys van bollen stuurt die u moet sprinten om af te buigen. De skeletrevenant lijkt sterk op de Marauder en blijft onkwetsbaar totdat u zijn groene schedels afbuigt.
Deze diversiteit in vijandelijke aanvallen zorgt ervoor dat het introduceren van nieuwe vijanden niet schokkend aanvoelt. De Agaddon Hunter en Komodo kunnen een steile moeilijkheidscurve presenteren vanwege hun intense melee -aanvallen, maar tegen die tijd zijn spelers bedreven in het aanpassen van hun beweging en reacties. Dit was niet het geval met de Marauder in Eternal , die een andere aanpak eiste dan de vastgestelde regels van de game.
Het ontwerp van de Marauder was nooit gebrekkig; Het was eerder het onverwachte regelbreuk dat spelers overrompeld had. DOOM: The Dark Ages bereidt spelers hierop voor door op reactiegebaseerde gevechten een kernelement te maken, in plaats van een mid-game verrassing. Hoewel deze aanpak de uitdaging minder intens maakt - het parry -venster is vergevingsgezindder dan de oogflits van de Marauder - blijft de essentie van timing en strategische betrokkenheid. DOOM: De donkere eeuwen kunnen deze concepten herinterpreteren, maar ze zijn onmiskenbaar aanwezig. In elke strijd sta je en vecht je.
Nieuwste downloads
Downlaod
Topnieuws
